पंढरपूर...!

 भूलोकीचं वैकुंठ!!!!

आज आषाढी एकादशी

     काही वर्षापुर्वी मी पंढरपूरला गेले होते. तेव्हा आम्ही मुख दर्शन घेतले होते.
आणि रखुमाईची पूजा करायला मिळाली होती हे मात्र मी आमचे भाग्य समजते
(पूजा आम्ही दोघांनी केली )

 पण.... माऊलीच्या चरणी माथा टेकवता आला नाही म्हणून रुखरुख लागली होती.

 पण....  दोन तीन वर्षांनी तो योग आला. आणि मन भरून पावले.

प्रथम नामदेवाची पायरी दर्शन!!!!
मग मुख्य मंदिरात गेलो. सोळा खांबांच मंदीर, गरूडखांब!!!

     विठूमाऊलीच्या चरणी माथा टेकवला

 आणि माऊलींकडे मी एका कोपऱ्यात उभे राहून डोळे भरून पाहत होते,

 रूप डोळ्यात साठवत होते.

 माऊलींची दृष्टी लाघवी आहे.

 हात कमरेवर आहेत.

 मकर कुंडले तळपत होती.

 " माऊली, माऊली" अशी हाक मारली.

तेथील पुजारी म्हणाले.... ताई तुम्हाला किती वेळ उभं रहायचं असेल तेवढा वेळ उभं राहून दर्शन घ्या.....
माझा आनंद गगनात मावेना!
      मी शांतपणे गाभाऱ्यात, एका कोपऱ्यात उभं राहून दर्शन घेत होते. 

अगदी देहाचे डोळे करून ते सुंदर रुप पाहत होते.
मग संपूर्ण मंदिर बघितलं.

खुप खुप खुपच छान अनुभव आहे हा!!!!! 

खरंतर हा अनुभव अनुभवायचा आहे.

 तो शब्दात वर्णन करता येण्यासारखा नाही.

पांडुरंगासमोर लीन होतांना कान पकडून तीन उड्या मारल्या. (वारकऱ्यांप्रमाणे)
विट्+ठल (स्थल)
विटेवर उभा असलेला. तो विठ्ठल!!!
पांडुरंग या नावावरून तर पंढरपुर हे नाव झालं असेल का?

विठ्ठल विठ्ठल विठ्ठल विठ्ठल…