Monday, 25 April 2016

पुर्वी काय करत होते.!

दादी माँ बनाती थी.. रोटी !!
पहली.. गाय की ,
और  आखरी.. कुत्ते की..!
      हर सुबह.. नन्दी आ जाता था ,
      दरवाज़े पर.. गुड़ की  डली के लिए..!
कबूतर का.. चुग्गा ,
चीटियों.. का आटा..!
      शनिवार, अमावस, पूर्णिमा का
      सीधा.. सरसों का तेल ,
गली में.. काली कुतिया के ब्याने पर.. 
चने गुड़ का प्रसाद..!
     सब कुछ.. निकल आता था !
     वो भी उस घर से..,
जिसमें.. भोग विलास के नाम पर..
एक टेबल फैन भी न था..!
आज..
      सामान से.. भरे घरों में..
      कुछ भी.. नहीं निकलता !
सिवाय लड़ने की.. कर्कश आवाजों के.!
....हमको को आज भी याद है -
मकान चाहे.. कच्चे थे
लेकिन रिश्ते सारे.. सच्चे थे..!!
     चारपाई पर.. बैठते थे ,
     दिल में प्रेम से.. रहते थे..!
सोफे और डबल बैड.. क्या आ गए ?
 दूरियां हमारी.. बढा गए..!
छतों पर.. सब सोते थे !
      बात बतंगड.. खूब होते थे..!
      आंगन में.. वृक्ष थे ,
सांझे.. सबके सुख दुख थे..!
दरवाजा खुला रहता था ,
       राही भी.. आ बैठता था...!
      कौवे छत पर.. कांवते थे
      मेहमान भी.. आते जाते थे...!
एक साइकिल ही.. पास था ,
फिर भी.. मेल जोल का वास था..!
     रिश्ते.. सभी निभाते थे ,
      रूठते थे , और मनाते थे...!
पैसा.. चाहे कम था ,
फिर भी..
माथे पे.. ना कोई गम था..!
      मकान चाहे.. कच्चे थे ,
      पर..रिश्ते सारे सच्चे थे..!!
अब शायद..सब कुछ पा लिया है !
पर..
लगता है कि.. बहुत कुछ गंवा दिया!!!

∞-∞-∞-∞-∞-∞-∞-∞-∞-∞-∞

हा मेसेज आला आणि मन भूतकाळात डोकावलं.

लहानपणी दोन तीन लोक

 एक चाकाची ओढणारी गाडी ओढत भाकर तुकडा मागत असत. 

अगदी सकाळीच.!
शिळं, कालचं उरलेलं अन्न ते खात असत.

एक लहान मुलगा असं कोणी भाकर तुकडा मागायला आलं की म्हणे... 

ए आई पोळी झाली का तुझी करून? यांना पोळी हवीय
आणि ती आईसुद्धा ताजी पोळी त्यांना देत असे.

तव्यावर बनलेली पहिली

पोळी काऊचिऊसाठी असे. 
तर दहीभाताचा घास हा कावळ्यासाठी असे.

कोणतेही धार्मिक कार्य असेल तर

 कावळा, गाय यांच्यासाठी आवर्जुन पान वाढले जाते.

ग्रहण असलं की ते सुटायच्या आधीच...

 दे दान सुटे गिराण.. तांबे दान, सोनं दान चांदी दान.. वस्त्र दान.. 
असं आवाज(गोंगाट) ऐकायला येई.

  दर अमावास्येला....

अवस वाढा अवस.... असा आवाज येई
म कोणी शिधा, कोणी तेल, कोणी वस्त्र देत असत.

कडकलक्ष्मी येत असे

 त्यांना कपडे पैसे अन्न दिले जात असे.

  अजुनही वासुदेव...

 येतो छान अभंग म्हणतो. दिलेले पैसे, मिठाई जे देऊ ते घेतो.

काही वर्षापुर्वी एकादशी.....

असं म्हणत...एक ब्राह्मण दक्षिणा मागत असे...

तर दुसऱ्यादिवशी...

द्वादशी... असं म्हणत दुसरा ब्राह्मण येई... 
त्यालाही दक्षिणा दिली जात असे.

   एक बाई दर दोनतीन महिन्यांनी येई.!

ती म्हणे सत्यनारायणाची पूजा करायची आहे तर पैसे द्या. 
अधिक माहिती विचारली तर ती म्हणाली ... 
असं मागूनच पूजा करेन असं बोलले आहे.

गोसेवा, साईसेवा...

 म्हणून देणगी पावत्या फाडल्या जात.

********************************

थोडक्यात काय???

 तर दारी आलेल्याला विन्मुख पाठवलं जात नसे.

देण्यात आनंद होता, मागण्यात संकोच नव्हता.

********************************

आता मात्र आधुनिकतेने दिले जाते.

★ चांगले कपडे संस्थांना दिले जातात.
★ काही जुनं देण्याऐवजी रोख रक्कम संस्थांना देतात.
★ देवस्थानांना देणगी स्वरुपात जीर्णोध्दारासाठी पैसे दिले जातात.
★ अन्नदान म्हणून देवस्थानात पैसे देऊन पावती घेतली जाते.
★ अनाथाश्रम, वृद्धाश्रम येथे छान मिठाई, नवे कपडे, गरज असलेल्या वस्तू दिल्या जातात.
★ माहितीतला एक मुलगा...
 स्वतःचं शिक्षण मदत घेऊन झालंय म्हणून
 एका गरीब मुलीचं शिक्षण, सहलीला पाठवणं सगळं करतो.
★ काही कुटुंबं मुलींचं शिक्षण करा अशा योजना असतात 
त्यांना दोन, तीन मुलींचा पूर्ण वर्षभराचा शिक्षण खर्च करतात.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

असे अनेक नवे जुने मार्ग नजरेसमोर आले.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 एक reply 

 पूर्वी रामदासी येत
एक श्लोक म्हणत व पुढे जात
बहुतेक जण यांना पैसे देत. 


दुसरे 
गायत्रीची विनंती ऐका
 तुम्ही सर्वजण 
असे म्हणत येत 

हे दोघेही शनिवारी येत 
यांना सुद्धा पैसे देत

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

No comments:

Post a Comment