पावसात एक घटना घडली.
झाडावरचं
एक घरटं वाऱ्याने अचानक पडलं.
दोघं जण शब्दं संपल्यासारखे बसून होते.
त्याने तिला पंखानी जवळ घेतलं.
थरथरत्या पंखानी ती ही कुशीत शिरली.
चिमणा - 'सकाळी बोलूयात'
चिमणी - 'हो'
रात्र संपायची वाट बघत दोघं बसून राहिले.
सकाळी स्वच्छ प्रकाश पडला.
चिमणा उत्साहानी म्हणाला, 'निघूया? पुन्हा नव्या काड्या आणू.
'तिच्या डोळ्यात पाणी आलं.
चिमणा
- 'अग वेडे, 'पाडणं' त्याच्या हातात आहे तर "बांधणं" आपल्या हातात आहे
आणि
मदतीची वाट बघायला आपण "माणसं" थोडीच आहोत!
चल निघूया" आणि त्यांनी उंच
आकाशात झेप घेतली...यालाच 'जगणे' म्हणतात.
******************************
वरील मेसेज आला आणि मनात आलेले विचार....
लगेच लिहिले
******************************
खरंय....
अस बघतोच आपण
पक्षी घरटे बांधतात.
त्यांना सोयीस्कर वाटते अशा ठिकाणी.!
पण......
माणसाला जर त्या घरट्यामुळे त्रास होणार असेल तर तो ते घरटे पाडून टाकतो/ तेथून ते सगळे उचलून फेकून देतो.
पण हे पक्षी पुन्हा नव्या जोमाने साहित्य गोळा करतात आणि घरटे तयार करतात.
मध्यंतरी
घराचे काम चालू होते... बाहेरील बाजूने भिंतीला एक भोक पाडले तर लगेच
चिमणा चिमणी यांनी घरटे सुरु केले.! आम्ही पण लगेच ते छिद्र कापडाच्या
बोळ्याने बंद केले
चिमणी घरटे करताना
चिवचिवाट खूप करते... बहुतेक घरटे करायला जागा मिळाली याचा आनंद असावा.!
तर.. जसे छिद्र बंद केले तसे ती यायची बंद झाली
मला प्रश्न पडला कि कसे कळले तिला कि आपल्या घरट्यासाठी येथे जागा आहे??
आणि ते छिद्र बुजवले आता येथे जागा नाही.!
असो
घरटे मोडले तर ती तक्रार कोणाकडे करणार?? तिला त्याची कोण भरपाई देणार..
पण पक्षी मात्र नव्या जोमाने पुन्हा कामाला लागतात...
हे मात्र खरंच.!
कधीच अस बघितलं नाही कि वर्षानुवर्षे ते तेच तेच घरटे वापरतात.
विणीचा हंगाम आला कि नव्याने घरटे बांधतात...
नवं निर्मिती, सृजन, मेहनत.!
खरंच खूप काही शिकण्यासारखे.!!!!!
तसे कबुतरे....
हल्ली
लोक घरे घेतात. सेकण्ड होम. क्वचित जातात त्या घरी.! आणि जर नजरचुकीने
एखादी खिडकी उघडी राहिली तर... कबुतरे आपले घरटे तेथे तयार करतात... आणि
सतत गुटूर घु सुरु असते.
एरव्ही शांततेचा पक्षी म्हणतो आपण पण...
एकदा घरटे
तयार झाले कि कबुतर आपल्या घरट्याकडे कोणाला फिरकू देत नाही... कबुतर
क्रोधित दिसते.
आणि आपण जवळ जायचा प्रयत्न केला तर अगदी आपल्याला हुसकावून लावते, झडप घालते..
हि प्रतिक्षिप्त क्रिया आहे. कोणीही आपला , आपल्या पिलांचा जीव वाचवण्यासाठी असेच करतो...
******************************
सुगरण पक्षी...
बहिणाबाई चौधरी ... यांच्या कवितेची आठवण होते...
"खोप्या मध्ये खोपा सुगरणीचा चांगला."
वैशिट्यपूर्ण घरटे असते.
ते इतके सुंदर असते कि
माणूस ते आपल्या बैठकीच्या खोलीत शो पीस म्हणून ठेवतो.
एकदा
पिले मोठी झाली स्वतंत्र झाली कि ते घरटे तिथेच लटकत असते..
पण ती पुढील
विणीच्या हंगामात नवे घरटे बांधत
तिथे लटकत असलेल्या घरट्याकडे ढुंकून
सुद्धा पाहत नाही..
फक्त चोच आणि पाय यांच्या मदतीने पक्षी घरटी बांधतात.
कावळा....
हा घरटे करू लागला कि आता लवकरच पाऊस सुरु होणार असे आपण म्हणतो.
कावळ्याचे घरटे म्हणजे तारा, कपडे वाळत घालायचे चिमटे, हँगर...
असे टोचणारे असते गोळा केलेले.
चिमणीचे घरटे मऊ पिसे...
असो...
निसर्ग.! खूप शिकण्यासारखे....
आनंददायी....
******************************
हि एक सुंदर आवडलेली कविता...
घरटे उडते वादळात
बिळा, वारूळात
पाणी शिरते
कोणती मुंगी ? कोणतं पाखरू ?
म्हणून आत्महत्या करते ?
प्रतिकुल परिस्थितीत ही
वाघ लाचारीने जगत नाही
शिकार मिळाली नाही म्हणून
कधीच अनूदान मागत नाही
घरकुलासाठी मुंगी
करत नाही अर्ज
स्वतःच उभारते वारूळ
कोण देतो गृहकर्ज ?
हात नाहीत सुगरणी ला
फक्त चोच घेउन जगते
स्वतःच विणते घरटे छान
कोणतं पॅकेज मागते ?
कुणीही नाही पाठी
तरी तक्रार नाही ओठी
निवेदन घेउन चिमणी
फिरते का कोणत्या योजनेसाठी ?
घरधन्याच्या संरक्षणाला
धाऊन येतो कुत्रा
लाईफ इन्शुरन्स काढला का ?
अस विचारत नाही मित्रा
राब राब राबून बैल
कमाउन धन देतात
सांगा बरं कुणाकडून
ते निवृत्ती वेतन घेतात ?
कास्तकाराची जात आपली
आपणही हे शिकलं पाहिजे
पिंपळाच्या रोपा सारखं
पाषाणावर टिकलं पाहिजे
कोण करतो सांगा त्यांना
पुरस्काराने सन्मानित
तरीही मोर फुलवतो पिसारा
अन कोकिळ गाते मंजुळ गीत
घाबरू नको कर्जाला
भय, चिंता फासावर टांग
जिव एवढा स्वस्त नाही
सावकाराला ठणकाऊण सांग
काळ्या आईचा लेक कधी
संकटापुढे झुकला का ?
कितीही तापला सुर्य तरी
समुद्र कधी सुकला का ?
निर्धाराच्या वाटेवर
टाक निर्भीडपणे पाय
तु फक्त विश्वास ठेव
पुन्हा सुगी देईल धरणी माय
निर्धाराने जिंकु आपण
पुन्हा यशाचा गड
माझ्या सर्व शेतकरी बांधवांना समर्पित....
******************************
कभी नीम सी जिंदगी ।।
कभी नमक सी जिंदगी ।।
मैं ढूंढता रहा उम्रभर ।।
एक शहद सी जिंदगी ।।
कभी पत्थर सी जिंदगी ।।
कभी काँटों सी जिंदगी ।।
मैं ढूंढता रहा उम्रभर ।।
एक मुलायम सी जिंदगी ।।
कभी तपती सी जिंदगी ।।
कभी गीली सी जिंदगी ।।
मैं ढूंढता रहा उम्रभर ।।
एक सलोनी सी जिंदगी ।।
कभी भागती सी जिंदगी ।।
कभी रूकती सी जिंदगी ।।
मैं ढूंढता रहा उम्रभर ।।
एक सुकून सी जिंदगी ।।
कभी सफ़ेद सी जिंदगी ।।
कभी काली सी जिंदगी ।।
मैं ढूंढता रहा उम्रभर ।।
एक रंगीन सी जिंदगी ।।
कभी पराई सी जिंदगी ।।
कभी बेगानी सी जिंदगी ।।
मैं ढूंढता रहा उम्रभर ।।
एक अपनी सी जिंदगी ।।
कभी दिखावे सी जिंदगी ।।
कभी झूठी सी जिंदगी ।।
मैं ढूंढता रहा उम्रभर ।।
एक सच्ची सी जिंदगी ।।
:):-) :):-) :):-) :):-) :):-) :):-) :):-)
No comments:
Post a Comment